ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ - ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ - Καίτη Μπελίντα

Μεσ' τη ζωή -- βράδυ πρωί
Περνούν οι μέρες δίχως όνειρα κι ελπίδες
Μοίρα κακή και τραγική
Μας έχουν δέσει της ζωής οι αλυσίδες

Κάθε καημός και στεναγμός
Το πρόσωπό μας το χαράζει μια ρυτίδα
Κάθε λυγμός και σπαραγμός
Όλο μακραίνει της ζωής την αλυσίδα


Και ντράγκα ντρουμ Και ντράγκα ντρουμ
Δεμένους όλου οι αλυσίδες μας κρατούν
Πάντα χτυπούν σαν περπατούμε
Μα δεν τις βλέπουμε και ούτε τις ακούμε

Και ντράγκα ντρουμ Και ντράγκα ντρουμ
Δεμένους όλου οι αλυσίδες μας κρατούν
Και ντράγκα ντρουμ Και ντράγκα ντρουμ
Δεμένους όλου οι αλυσίδες μας κρατούν


Όλο βαριές και πιο σφιχτές
Οι αλυσίδες τα δυο χέρια μας πληγώνουν
Και τις κρατάς μα δεν τις σπας
Και νιώθεις τότε πως τα χέρια σου ματώνουν

Τότε ποθείς να λυτρωθείς
Ζητάς το χάρο να 'ρθει να σε ξεκουράσει
Γιατί αυτός -- μονάχ' αυτός
Τις αλυσίδες της ζωής μπορεί να σπάσει


Και ντράγκα ντρουμ Και ντράγκα ντρουμ
Δεμένους όλου οι αλυσίδες μας κρατούν
Πάντα χτυπούν σαν περπατούμε
Μα δεν τις βλέπουμε και ούτε τις ακούμε

Και ντράγκα ντρουμ Και ντράγκα ντρουμ
Δεμένους όλου οι αλυσίδες μας κρατούν
Και ντράγκα ντρουμ Και ντράγκα ντρουμ
Δεμένους όλου οι αλυσίδες μας κρατούν